Wierzymy tylko i wyłącznie w to, co jest napisane w PIŚMIE ŚWIĘTYM. Wszelkie objawienia, które są sprzeczne z nim sa inną ewangelią, a nie ewangelia Jezusa, a jest ich całe mnóstwo.
„Oświadczam zaś każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: Jeśli ktoś dołoży coś do tego, dołoży mu też Bóg plag opisanych w tej księdze;
A jeśli ktoś odejmie coś ze słów księgi tego proroctwa, odejmie też Bóg jego dział z księgi życia i ze świętego miasta, i z rzeczy, które są opisane w tej księdze.” – Obj. Jana 22:18-19
Chicagowska Deklaracja w kwestii Bezbłędności Biblii 1978
Wstęp
Autorytet Pisma był zawsze kluczowym zagadnieniem dla Kościoła chrześcijańskiego i jest nim także dzisiaj. Ci, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela są powołani do tego, by ukazywać prawdziwość swego uczniostwa przez pokorne i wierne posłuszeństwo spisanemu Bożemu Słowu. Odejście od Pisma w wierze i postępowaniu oznacza okazanie niewierności naszemu Mistrzowi. Uznanie całkowitej prawdziwości i wiarygodności Pisma Świętego jest istotne dla pełnego zrozumienia i właściwego wyznawania jego autorytetu.
Poniższa Deklaracja na nowo stwierdza bezbłędność Pisma, wyjaśniając nasze zrozumienie tej bezbłędności i ostrzegając przed jej odrzuceniem. Jesteśmy przekonani, że odrzucenie Bezbłędności Pisma jest jedno znaczne z odrzuceniem świadectwa Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego i sprzeciwem wobec poddania się roszczeniom słowa samego Boga, poddania, które cechują prawdziwą wiarę chrześcijańską. Uważamy, że naszym obowiązkiem jest złożenie tego oświadczenia właśnie teraz, kiedy ma miejsce odchodzenie chrześcijan od prawdy o bezbłędności i doktryna ta jest powszechnie błędnie rozumiana.
Deklaracja składa się z trzech części: Oświadczenia ogólnego, Tez potwierdzających i zaprzeczających i towarzyszącego im Komentarza. Została ona przygotowana w czasie trzydniowych konsultacji w Chicago. Ci, którzy podpisali Oświadczenie ogólne i Tezy chcą tym potwierdzić swoje przekonanie o bezbłędności Pisma oraz zachęcić i wezwać siebie nawzajem i innych chrześcijan do większego zrozumienia wartości tej doktryny. Uznajemy ograniczenia dokumentu przygotowywanego podczas krótkiej, intensywnej konferencji i nie chcemy, aby Deklaracji tej przyznawano ważność doktrynalną. Jednak cieszymy się, że wspólne dyskusje pogłębiły nasze przekonania i modlimy się, aby Deklaracja, którą podpisaliśmy, była użyta na chwałę naszego Boga w kierunku nowej reformacji Kościoła w wierze, życiu i misji.
Składamy tę Deklarację nie w duchu niezgody, ale w duchu pokory i miłości, którego chcemy dzięki Bożej łasce utrzymać w każdym dialogu, jaki wyniknie z tego, co powiedzieliśmy. Z radością przyznajemy, ze wielu z tych, którzy zaprzeczają bezbłędności Pisma, nie przejawiają konsekwencji tego zaprzeczenia w swoich przekonaniach i postępowaniu, a z drugiej strony jesteśmy świadomi tego, że my, którzy wyznajemy tę doktrynę, często zapieramy się jej w życiu przez to, iż nie udaje się nam rzeczywiście podporządkować Bożemu Słowu naszych myśli i czynów, naszych tradycji i zwyczajów.
Oczekujemy na reakcję na tę Deklarację od każdego, kto uważa, że należałoby poprowadzić znajdujące się w niej twierdzenia na temat Pisma, w świetle samego Pisma, pod którego nieomylnym autorytetem stajemy. Nie uważamy, że nasze świadectwo jest nie omylne i będziemy wdzięczni za każdą pomoc, która umożliwi nam wzmocnienie tego świadectwa o Bożym Słowie.
Oświadczenie ogólne
1. Bóg, który sam jest Prawdą i mówi tylko prawdę, natchnął Pismo Święte, aby w ten sposób objawić się zgubionej ludzkości przez Jezusa Chrystusa jako Stworzyciela i Pana, Odkupiciela i Sędziego. Pismo Święte jest świadectwem o nim samym.
Tezy potwierdzające i zaprzeczające
Teza 1
Twierdzimy, że Pismo Święte powinno być przyjmowane jako autorytatywne Słowo Boga.
Zaprzeczamy temu, ze Pismo otrzymało swój autorytet od Kościoła, tradycji lub innego ludzkiego źródła.
Teza 2
Twierdzimy, że Pismo jest najwyższą normą pisaną, przez którą Bóg związuje sumienie i że autorytet Kościoła jest podporządkowany autorytetowi Pisma.
Zaprzeczamy temu, że wyznania wiary, sobory lub deklaracje mają autorytet większy lub równy autorytetowi Biblii.
Teza 3
Twierdzimy, że Słowo pisane w całości jest objawieniem danym przez Boga.
Zaprzeczamy temu, że Biblia jest tylko świadectwem objawienia lub, że staje się objawieniem w zetknięciu z człowiekiem lub, że jej ważność zależy od odpowiedzi człowieka.
Teza 4
Twierdzimy, że Bóg, który stworzył ludzkość na swój obraz użył języka jako środka objawienia.
Zaprzeczamy temu, że język ludzki jest tak ograniczony przez naszą stworzoność, iż staje się nieużyteczny jako medium boskiego objawienia. Ponad to zaprzeczamy temu, że zepsucie ludzkiej kultury i języka przez grzech udaremnia Boże dzieło natchnienia.
Teza 5
Twierdzimy, że Boże objawienie w Piśmie Świętym było stopniowe.
Zaprzeczamy temu, że późniejsze objawienie, które może być wypełnieniem wcześniejszego, poprawia je lub mu zaprzecza. Ponadto zaprzeczamy temu, że od czasów ukończenia pism Nowego Testamentu dane zostało jakieś normatywne objawienie.
Teza 6
Twierdzimy, że całe Pismo i wszystkie jego części, łącznie z poszczególnymi słowami oryginału, zostały dane w wyniku boskiego natchnienia.
Zaprzeczamy temu, że natchnienie Pisma może dotyczyć całości, ale nie jego części lub jego części, ale nie całości.
Teza 7
Twierdzimy, że natchnienie było dziełem, w którym Bóg przez swojego Ducha i ludzkich pisarzy dał swoje Słowo. Geneza Pisma jest boska. Sposób natchnienia zostaje dla nas w dużej mierze tajemnicą.
Zaprzeczamy temu, że natchnienie może być rozumiane w kategoriach jakiegoś szczególnego wglądu człowieka albo podwyższonych stanów świadomości.
Teza 8
Twierdzimy, że Bóg w swoim dziele natchnienia używał poszczególnych osobowości i stylów literackich pisarzy, których wybrał i przygotował.
Zaprzeczamy temu, że Bóg powodując, iż pisarze używali wybranych przez niego słów, pominął i osobowość.
Teza 9
Twierdzimy, że natchnienie, choć nie dawało wszech wiedzy, gwarantowało prawdziwość i wiarygodność wypowiedzi we wszystkich kwestiach, co, do których autorzy Biblii zostali poruszeni, aby o nich pisać i mówić.
Zaprzeczamy temu, że ograniczone zdolności autorów i stan skażenia grzechem, w jakim się znajdowali, wprowadził konieczne lub inaczej spaczenia lub błędy do Bożego Słowa.
Teza 10
Twierdzimy, że natchnienie, ściśle mówiąc, dotyczy autografów tekstu Pisma, które dzięki Bożej opatrzności mogą być z wielka dokładnością odczytane z dostępnych manuskryptów. Ponadto twierdzimy, że kopie i przekłady Pisma są Słowem Bożym w takiej wierze jak wiernie reprezentują oryginał.
Zaprzeczamy temu, że brak autografów ma wpływ na jakiekolwiek istotne elementy wiary chrześcijańskiej. Ponadto zaprzeczamy temu, że ich brak sprawia, że twierdzenia na temat biblijnej bezbłędności są nieważne lub niestosowne.
Teza 11
Twierdzimy, że Pismo dane przez boskie natchnienie, jest nieomylne tak, że będąc dalekie od zwiedzenia nas, jest prawdziwe i wiarygodne we wszystkich kwestiach, o których mówi.
Zaprzeczamy temu, że możliwe jest, aby Biblia była jednocześnie nieomylna i posiadała błędy w swoich twierdzeniach. Nieomylność i bezbłędność można rozróżnić, ale nie można rozdzielić.
Teza 12
Twierdzimy, że Pismo w całości jest bezbłędne, jest wolne od fałszu, oszustwa lub podstępu.
Zaprzeczamy temu, że nieomylność Biblii i jej bezbłędność jest ograniczona do kwestii duchowych, religijnych lub zagadnień związanych z odkupieniem, z wyłączeniem twierdzeń dotyczących historii i nauki. Ponadto zaprzeczamy temu, że hipotezy naukowe dotyczące historii ziemi mogą być użyte w celu obalenia nauczania Pisma o stworzeniu i potopie.
Teza 13
Twierdzimy, że stosowne jest używanie teologicznego terminu „bezbłędność” w odniesieniu do pełnej prawdziwości Pisma.
Zaprzeczamy temu, że właściwe jest oceniane Pisma zgodnie ze standardami prawdy lub fałszu, które są obecne dla jego zadania lub celu. Ponadto zaprzeczamy temu, że bezbłędność jest nie do pogodzenia z takimi cechami Biblii jak brak nowoczesnej precyzji technicznej, nieregularności gramatyki lub ortografii, opisy przyrody na podstawie obserwacji, składanie świadectw o oszustwach, użycie hiperboli i zaokrąglenia liczb, tematyczny układ materiału, różne warianty materiału w paralelnych fragmentach lub parafrazowane innych tekstów.
Teza 14
Twierdzimy, że Pismo jest jednością i posiada wewnętrzną spójność.
Zaprzeczamy temu, że domniemane błędy lub nieścisłości, które nie zostały jeszcze rozwiązane, wypaczają prawdę twierdzeń Biblii.
Teza 15
Twierdzimy, że doktryna o bezbłędności ma swoją podstawę w nauczaniu Biblii o natchnieniu.
Zaprzeczamy temu, że nauczanie Jezusa o Piśmie może być pominięte na tej podstawie, że inkarnacja wymagała dostosowania (akomodacji) lub, że Jezus był w naturalny sposób ograniczony przez swoje człowieczeństwo.
Teza 16
Twierdzimy, że doktryna o bezbłędności jest częścią wiary Kościoła na przestrzeni historii.
Zaprzeczamy temu, że bezbłędność to doktryna wymyślona przez scholastyczny protestantyzm lub, że jest to reakcja na negatywną krytykę tekstu.
Teza 17
Twierdzimy, że Duch Święty składa świadectwo o Piśmie, zapewniając wierzących o prawdziwości Bożego pisanego Słowa.
Zaprzeczamy temu, że Duch Święty świadczy w oddzieleniu od lub w sprzeczności z Pismem.
Teza 18
Twierdzimy, że tekst Pisma powinien być interpretowany w wyniku egzegezy gramatyczno-historycznej, z wzięciem pod uwagę form i środków literackich oraz twierdzenia, że Pismo powinno interpretować Pismo.
Zaprzeczamy temu, że poprawne jest takie traktowanie tekstu lub szukanie jego źródeł, które prowadzi do relatywizowania, odhistorycznienia lub dyskredytowania jego nauczania lub odrzucenia zawartych w nich roszczeń, co do autorstwa ksiąg.
Teza 19
Twierdzimy, że wyznanie pełnego autorytetu, nieomylności lub bezbłędności Pisma jest istotne dla zdrowego zrozumienia całości wiary chrześcijańskiej. Ponadto twierdzimy, że takie wyznanie powinno prowadzić do coraz większego upodobania do obrazu Chrystusa.
Zaprzeczamy temu, że takie wyznanie jest potrzebne do zbawienia. Jednakże, zaprzeczamy, że bezbłędność można odrzucić bez poważnych konsekwencji, zarówno dla poszczególnych osób jak i dla całego Kościoła.